Czy dwunastokrotni medaliści mistrzostw obronią tytuł? – sylwetka reprezentacji Niemiec
Niemcy z czterech ostatnich Mistrzostw Świata wracali z medalami. Po srebrze w Korei, brązach u siebie i w RPA udało się wreszcie sięgnąć po upragnione złoto! Obrona tytułu w Rosji będzie równoznaczna ze zrównaniem się z Brazylią w ilości triumfów w MŚ.
Reprezentacja piłkarska Niemiec jest oficjalnym spadkobiercą Cesarstwa Niemieckiego, Republiki Weimarskiej, III Rzeszy Niemieckiej oraz Republiki Federalnej Niemiec (1949-1990). Nie jest natomiast sukcesorem Niemieckiej Republiki Demokratycznej.
Die Mannschaft uczestniczyli we wszystkich Mistrzostwach Świata z wyjątkiem tych historycznie pierwszych (1930) oraz pierwszych po II Wojnie Światowej (1950). Jedynym przedwojennym sukcesem był brązowy medal na turnieju we Włoszech (1934). Na mundialu we Francji (1938), reprezentacja III Rzeszy, wystąpiła wzmocniona piłkarzami Austriackimi, którzy wskutek Anschlussu stali się obywatelami Niemiec. Paradoksalnie, był to jedyny przypadek mistrzostw, na których drużyna niemiecka nie awansowała do drugiej rundy.
Na pierwszy po II Wojnie Światowej mundial, reprezentacja pojechała po podziale kraju na RFN i NRD. Na MŚ 1958 rozgrywanych ze Szwajcarii absolutnym faworytem była reprezentacja Węgier, która w fazie grupowej rozgromiła Niemców 8:3! Nie załamało to jednak drużyny, która po dwóch zwycięstwach nad Turcja wyszła z grupy. W fazie pucharowej reprezentacja Niemiec wyeliminowała Jugosławię (2:0) oraz Austrię (6:1) by w finale stanąć naprzeciwko swoich niedawnych pogromców – Węgrów. Mecz ten zapisał się w historii futbolu jako Cud w Bernie!
Reprezentacja Węgier przystępowała do finału z serią 32 meczów bez porażki, z czego odniosła aż 28 zwycięstw. W drodze do finału wygrała wszystkie cztery mecze z bilansem bramkowym 25-7! Nikogo nie zdziwiło więc, że po ośmiu minutach finału w Bernie wynik brzmiał 2-0 dla Węgier. Wtedy nastąpił przełom, Niemcy w 18. minucie dogonili wynik i wrócili do gry. Złota, węgierska jedenastka rzuciła się do ataku, lecz nie potrafiła znaleźć sposobu na dobrze dysponowanego bramkarza Toniego Turka. Na sześć minut przed końcem spotkania Helmut Rahn strzelił zwycięskiego gola i Niemcy sensacyjnie sięgnęli po pierwsze w historii Mistrzostwo Świata!
Cztery lata później obrońcy tytułu przegrali w półfinale ze Szwecją (3:1) i w meczu o trzecie miejsce (6:3) i zajęła ostatecznie czwarte miejsce. W Chile ‘62 Niemcy odpadli w ćwierćfinale
po porażce z Jugosławią (1:0).
W 1966 roku reprezentacja wróciła na podium Mistrzostw Świata! Po zwycięstwach nad Szwajcarią i Hiszpanią oraz remisem z Argentyną, Niemcy wyszli z grupy z pierwszego miejsca. W ćwierćfinale ograli Urugwaj 4:0, a w półfinale 2:1. O triumf w MŚ przyszło im grać z gospodarzami turnieju – Anglikami. Reprezentacja Niemiec przegrała po dogrywce 4:2 i musiała się zadowolić srebrnym medalem.
Meksyk ’70 to kolejne podium, a dokładnie jego najniższy stopień. Niemcy po dramatycznym półfinale przegrali po dogrywce z Włochami 4:3, by w finale pocieszenia wygrać z Urugwajem 1-0.
Następne mistrzostwa w 1974 roku zostały po raz pierwszy rozegrane na terenie Niemiec.
Reprezentacja RFN trafiła do jednej grupy z Chile, Australią oraz drugą niemiecką ekipą – sąsiadami z NRD. W “braterskim” pojedynku niespodziewanie lepsi okazali się Niemcy ze wschodu.
Była to jedyna porażka reprezentacji RFN na tych mistrzostwach, która w drugiej rundzie wygrała wszystkie spotkania, w tym decydujący o finale mecz z Polską, który przeszedł do historii jako “mecz na wodzie”.
W finale MŚ z Holandią, Niemcy wystąpili w składzie Maier – Vogts, Beckenbauer, Schwarzenbeck, Breitner – Bonhof, Hoeneß, Overath – Grabowski, G. Müller, Hölzenbein. Mimo utraty gola już w drugiej minucie meczu, reprezentacja Niemiec odwróciła losy meczu, wygrywając 2:1 i zdobywając drugie Mistrzostwo Świata w historii!
Argentyna ‘78 to jedyne w latach siedemdziesiątych miejsce poza podium. W drugiej rundzie turnieju Niemcy okazali się gorsi od Włochów i Holendrów. Lata osiemdziesiąte to dwa przegrane finały, kolejno: Hiszpania ‘82 z Italią i Meksyk ‘86 z Argentyną. Sukces nadszedł wraz z rokiem 1990 i Mistrzostwami Świata we Włoszech.
W drużynie niemieckiej nastąpiła pokoleniowa zmiana. Po poprzednim turnieju, z kadrą pożegnali się tacy piłkarze jak: Rummenigge, Jakobs, Briegel, Magath i Schumacher. Trzon reprezentacji w 1990 roku tworzyli natomiast: Ilgner, Kohler, Hassler, Mathaus i Klinsmann.
Mistrzostwa przeszły do historii jako najnudniejsze w historii. Głównie ze względu na bardzo małą liczbę bramek, spowodowaną bardzo defensywnym ustawieniem wszystkich drużyn. W finale doszło do powtórki z ostatniego mundialu, Argentyna spotkała się z Niemcami. Po słabym widowisku, Niemcy wygrali 1:0 po kontrowersyjnym rzucie karnym w końcówce spotkania.
W 1994 roku, w USA i cztery lata później we Francji reprezentacja Niemiec odpadała na etapie ćwierćfinału. Po triumfie na Euro’ 96W drużynie doszło do kolejnej zmiany pokoleniowej, co miało przełożenie na słabsze wyniki reprezentacji, która m.in. skompromitowała się na Euro 2000 zajmując ostatnie miejsce w grupie.
Przełom nastąpił w Korei i Japonii, gdzie rozpędzonym Niemcom na drodze w finale stanęła reprezentacja Brazylii. Na nowego lidera drużyny wyrósł Michael Ballack, w obronie Rudi Voller postawił na trio Metzelder, Matheus i Linke, W ataku rozbłysła gwiazda Miroslava Klose, a pierwszą prawdziwą szansę gry w bramce reprezentacji dostał 33-letni Oliver Kahn, który przed meczem finałowym puścił na turnieju tylko jednego gola!
Przez 12 kolejnych lat Niemcy byli murowanymi kandydatami do tytułu Mistrza Świata. Po dwóch z rzędu brązowych medalach w latach 2006-2010, nastał rok 2014 i ostatni mundial. Wszyscy to pamiętamy. 7-1 w półfinale z Brazylią i gol Goetze w dogrywce w finale z Argentyną.
Po wielkim sukcesie i porażce w półfinale Mistrzostw Europy z Francją, Niemcy zmuszeni zostali do małej zmiany pokoleniowej. Z reprezentacji odeszły tak pomnikowe postacie jak Shweinschteiger, czy Philipp Lahm. Loew przeprowadził jednak kontrolowaną, niewielką rewolucję. Teraz o sile reprezentacji stanowią tacy piłkarze jak Werner, Hector (który de facto spadł ostatnio z FC Koeln do 2. Bundesligi), Sane, Petersen, Sule. Puchar Konfederacji sprzed roku wygrał drugi łamany na trzeci skład reprezentacji Niemiec.
Czy Niemców stać na obronę tytułu? Zdecydowanie tak. Jak pokazuje historia, kryzys prędzej czy później nadejdzie, ale nie spodziewamy się by to nastąpiło podczas najbliższych MŚ. Joachim Loew powołał szeroką kadrę, która okazała się za ciasna m.in. dla Sandro Wagnera czy bohatera ostatniego finału MŚ – Mario Goetze.
Niemcy (1. miejsce w rankingu FIFA)
Trener: Joachim Loew
Występy na MŚ: 18 (1934, 1938, 1954-2014)
Sukcesy: Mistrz Świata (1954, 1974, 1990, 2014), Mistrz Europy (1972, 1980, 1996)
Grupa F
1. Niemcy
2. Meksyk
3. Szwecja
4. Korea Południowa
Terminarz
17 czerwca 17:00 Niemcy – Meksyk
23 czerwca 20:00 Niemcy – Szwecja
27 czerwca 16:00 Korea Południowa – Niemcy
Nasz typ: Finał
Szeroka kadra reprezentacji Niemiec na Mistrzostwa Świata
BRAMKARZE:
1. Manuel Neuer (Bayern) ur. 1986 r.
12. Kevin Trapp (PSG) ur. 1990 r.
22. Marc-Andre Ter Stegen (Barcelona) ur. 1992 r.
OBROŃCY:
2. Marvin Plattenhardt (Hertha) ur.1984 r.
3. Jonas Hector (Köln) ur. 1990 r.
4. Matthias Ginter (Borussia Mönchengladbach) ur. 1994 r.
5. Mats Hummels (Bayern) ur. 1988 r.
15. Niklas Süle (Bayern) ur. 1995 r.
16. Antonio Rüdiger (Chelsea) ur. 1993 r.
17. Jérôme Boateng (Bayern) ur. 1988 r.
18. Joshua Kimmich (Bayern) ur. 1995 r.
POMOCNICY:
6. Sami Khedira (Juventus) ur. 1987 r.
7. Julian Draxler (PSG) ur. 1993 r.
8. Toni Kroos (Real Madryt) ur. 1990 r.
10. Mesut Özil (Arsenal) ur. 1988 r.
13. Thomas Müller (Bayern) ur. 1989 r.
14. Leon Goretzka (Schalke) ur. 1995 r.
19. Sebastian Rudy (Bayern) ur. 1990 r.
20. Julian Brandt (Bayer) ur. 1996 r.
21. Ilkay Gündoğan (Manchester City) ur. 1990 r.
NAPASTNICY:
9. Timo Werner (RB Leipzig) ur. 1996 r.
11. Marco Reus (Borussia Dortmund) ur. 1989 r.
23. Mario Gomez (Stuttgart) ur. 1985 r.
