Powtórzyć sukces sprzed 20. lat – sylwetka reprezentacji Francji
Po „Le Bleus” możemy spodziewać się w Rosji absolutnie wszystkiego. Na pewno posyłają na turniej jedną z najsilniejszych kadrowo drużyn w historii. Z drugiej strony, w reprezentacji wciąż dochodzi do konfliktów i nie zdziwi nas powtórka z 2002 i 2010 roku, kiedy zespół francuski nie wyszedł z grupy.
Historia reprezentacji Francji jest tak samo długa jak historia futbolu w Europie. Francuzi są współzałożycielami FIFA i UEFA oraz obok Rumunii, Brazylii i Belgii – uczestnikiem wszystkich przedwojennych turniejów finałowych MŚ. Na pierwszy sukces, „Tricolores” musieli poczekać aż do 1958 roku i mundialu w Szwecji. Wtedy, drużyna napędzana przez Raymonda Kope i Jusa Fontaine’a sięgnęła po brązowy medal, ulegając w półfinale późniejszym triumfatorom – Brazylii (z Pele w składzie).
Następne lata to okres zapaści francuskiej piłki. Les Bleus nie zakwalifikowali się do turniejów w latach 1962, 1970 i 1974, a na mundialach 1966 i 1978 – nie wyszli nawet z grupy. Kryzys trwał do wczesnych lat 80-tych, kiedy to Francja doczekała się złotego pokolenia w osobach m.in. Platiniego, Tigany, Giresse’a i Fernandesa. W 1982 roku reprezentacja Francji uległa w meczu o trzecie miejsce reprezentacji Polski, ale już dwa lata później sięgnęła po Mistrzostwo Europy. Na kolejnym mundialu czyli w Meksyku ’86, Tricolores powtórzyli swój największy sukces w historii, zostając ponownie trzecią drużyną globu.
Lata 90. to kolejny okres absencji reprezentacji Francji na mundialowych salonach. Drużyny zabrakło na Mistrzostwach we Włoszech i w USA, natomiast dobry występ na Euro ’96 (półfinał) rozbudził nadzieje francuskich kibiców na lepsze jutro. Warto dodać, że selekcjonerem kadry w latach 1988 – 1992 był trzydziesto – kilku letni Michel Platini.
Pozornie słabszy okres w historii reprezentacji Francji stał się czasem debiutów w drużynie wielkich postaci. W latach 1989-1994 w kadrze zadebiutowali m.in.: Zinedine Zidane, Didier Deschamps, Marcel Desailly, Bixente Lizarazu, Lilian Thuram, Christian Karembeu czy Youri Djorkaeff. Rok przed Mistrzostwami we Francji, gwiazda zespołu Eric Cantona niespodziewanie zakończył karierę piłkarską. O Cantonie pisaliśmy więcej tutaj:
http://drybler.com/2018/02/13/eric-cantona-nieprzewidywalny-szaleniec-ze-szczesliwa-siodemka/
Apogeum rozkwitu francuskiej piłki przypadło na rok 1998. Drużyna prowadzona przez Aimé Jacqueta, nie była wymieniana wśród faworytów Mistrzostw Świata, rozgrywanych w ich kraju, a jednak sięgnęła po złoty medal pokonując w finale faworyta turnieju, Brazylię 3:0! Przeżyjmy to jeszcze raz!
W identycznym składzie, dwa lata później Tricolores sięgnęli po Mistrzostwo Europy na boiskach Belgii i Holandii. Finałowy mecz z Włochami przeszedł do historii futbolu ze względu na dramatyczny przebieg. Francuzi wyrównali w ostatniej akcji meczu i w dogrywce wygrali finał 2:1.
W 2002 do Korei i Japonii, Francuzi pojechali jako obrońcy tytułu. Niestety, następca Jacqueta, Roger Lemerre nie potrafił zbudować silnej międzypokoleniowej drużyny i ostatecznie Les Bleus po dwóch porażkach (z Senegalem i Danią) i remisie (z Urugwajem) nie wyszli z grupy. Tajemnicą tamtego mundialu, były głębokie podziały i konflikty wewnątrz drużyny. W 2006 roku, Francja dość niespodziewanie dotarła do finału turnieju, ulegając w karnych reprezentacji Włoch. Symbolem tamtego meczu stała się główka Zidane’a, którą znokautował Marco Materazziego.
W 2010 roku w RPA, Francja powtórzyła „wyczyn” sprzed ośmiu lat i ponownie po dwóch porażkach i remisie, w atmosferze wewnętrznych konfliktów nie wyszła z grupy. Cztery lata później, Tricolores doszli aż do ćwierćfinału, ulegając późniejszym Mistrzom Świata – Niemcom. Ostatni wielki turniej był dla Francji wielkim zawodem. W rozgrywanych u siebie Mistrzostwach Europy niespodziewanie przegrali w finale, po dogrywce z Portugalią.
W ocenie Dryblera, reprezentacja Francji ma potencjał na zdobycie tytułu Mistrza Świata. Dużo będzie zależeć od atmosfery w zespole i selekcji jakiej dokona Didier Deschamps. Przed trenerem twardy orzech do zgryzienia, gdyż kłopot bogactwa jest nie raz trudniejszy niż zbyt krótka ławka. Na pewno pierwsze mecze grupowe dadzą nam odpowiedź w jakiej formie przyjechali do Rosji piłkarze Les Bleus.
Francja (7. miejsce w rankingu FIFA)
Trener: Didier Deschamps
Występy na MŚ: 14 (1930-1938, 1954, 1958, 1966, 1978-1986, 1998-2014)
Sukcesy: Mistrz Świata 1998, Mistrz Europy 1984 i 2000, Wicemistrz Świata 2006, Brązowy medal MŚ 1958 i 1986, Wicemistrz Europy 2016
Grupa C
1. Francja
2. Australia
3. Peru
4. Dania
Terminarz
16 czerwca 12:00 Francja – Australia
21 czerwca 17:00 Francja – Peru
26 czerwca 16:00 Dania – Francja
Nasz typ: Półfinał
Kadra reprezentacji Francji
BRAMKARZE:
1. Hugo Lloris (Tottenham) ur. 1986 r.
16. Steve Mandanda (Marsylia) ur. 1985 r.
23. Alphonse Areola (PSG) ur. 1993 r.
OBROŃCY:
2. Benjamin Pavard (Stuttgart) ur. 1996 r.
3. Presnel Kimpembe (PSG) ur. 1995 r.
4. Raphaël Varane (Real Madryt) ur. 1993 r.
5. Samuel Umtiti (Barcelona) ur. 1993 r.
17. Adil Rami (Marsylia) ur. 1985 r.
19. Djibril Sidibé (Monaco) ur. 1992 r.
21. Lucas Hernández (Atletico) ur. 1996 r.
22. Benjamin Mendy (Manchester City) ur. 1994 r.
POMOCNICY:
6. Paul Pogba (Manchester United) ur. 1993 r.
12. Corentin Tolisso (Bayern) ur. 1994 r.
13. N’Golo Kanté (Chelsea) ur. 1991 r.
14. Blaise Matuidi (Juventus) ur. 1987 r.
15. Steven Nzonzi (Sevilla) ur. 1988 r.
NAPASTNICY:
7. Antoine Griezmann (Atletico) ur. 1991 r.
8. Thomas Lemar (Monaco) ur. 1995 r.
9. Olivier Giroud (Chelsea) ur. 1986 r.
10. Kylian Mbappé (PSG) ur. 1998 r.
11. Ousmane Dembélé (Barcelona) ur. 1997 r.
18. Nabil Fekir (Lyon) ur.1993 r.
20. Florian Thauvin (Marsylia) ur. 1993 r.
